,,Wschód Smutku"

                                                                 WSCHÓD SMUTKU

 Nastąpił...

wschód olbrzymiego Smutku

Co wyłania się wśród sztormów fali,

Olbrzymiego - słotą jesieni odzianego,

ulewą deszczu niespodziewanego

Pojawił się znikąd

Choć miał powody

Nie poszły mi dzisiaj wymagań przygody

Runęły jak most

A miało być Super !!!

To chyba zmoczony zimną wodą kuper

Humor dobry się potłukł

jak talerz do obiadu.

Co teraz będzie

Głodnieje mi pogoda ducha :-(

Czy z nią mi przyjdzie

Nastrojowa, okropna, czarna

Kostucha ?

Lecę po paliwo

By smutek pokonać

I Humor swój dobry na nowo

...przywołać

Sklejam więc talerz

co miałem do obiadu

I smutek wypędzam

Co pełno w nim jadu

Nie wychodzi mi...

A smutku w nim wiele

Szklankami Wielkimi, Silnymi-

stale w każdej chwili mierzalnymi

Nastąpił wschód olbrzymiego smutku

Pojawił się znikąd -

jak talerz co niespodziewanie

potłukł się do obiadu

A jadu w nim wiele

Dzisiaj moja dusza nie czuje się

dobrze w swym ciele !!!

....Czy pokonam Smutek ?....

Wiersz napisany :1.12.2016

Autor: Blogger Mariusz K.