,,Skrawiona Radość"

SKRAWIONA RADOŚĆ

Skrawiona Radość
wyje Lwem, i Wilkiem Rozpaczy
Strzała bólu niechybiona
sprawiła że Radość jest pokrzywą jadu złych mocy poparzona
Zostaje strącona w Dno Smutku i jęczy

W ogromnym bólu, i cierpieniu
Siedzi na lodowatej zamarzniętej łezki uczuć Kamieniu
Wbijają w nią gwoździe Depresji straszliwe Mary
To okropne, to nie do wiary !

Ściany płaczu i siły złych mocy niespożyte
są gwoździami ciernistymi, i koroną Beznadziejności przebite
Już wybija się, i kona,

Cała Radość, Cała Ona
Nie pokona  jej doszczętnie,
Niech Depresja, i smutek jak kwiat na pustyni
Szybko zwiędnie

Czy Radość smutek pokona,
Wydobędzie się z tej czeluści i odmętu,
I z tych zamków, piekieł skrętów?!

Skrawiona Radość,
Skrawiona Dola –
Chce uciec, krzyczy, woła Pomocy,
wyje jak wilk w pełni księżyca,
w Nocy okropnej,

Radość się położyła,
Nie ma siły już biec przez życie
W bagnistej Jawie ruszyć się nie może
Czy ktoś jej dzisiaj chętnie pomoże ?

W sercu, i myśli mej,
W Drzewie Jesieni,
Radość ostała się,
Czy znów się odmieni ?!
Biegnie w tunelu czarnej melancholii
Czy w Krajobrazie pięknego życia,
Gwoździe przebiją ją do końca w cichości skrycia ?

Skrawiona Radość
Tonie w rozpaczy,
Ach co to znaczy ? ,
Ach co to znaczy?

W pajęczyn sieci
Wyje jak wilk stary,
Smutkami, Emocjami,

Okropnymi jak wybuchy Wulkanów
Czarami !!!